Mijn opa en mijn moeders vader was een lieve, sociale, geïnteresseerde en vooral creatieve man, vader en opa. Er ging bijna geen dag voorbij dat hij niet bezig was met zijn hout. Als je bij hem was had hij altijd wel weer iets nieuws bedacht en mocht je even kijken of testen. Tips of suggesties daar had hij niks mee, zijn idee was goud, heerlijk als ik er aan terugdenk. Sterker nog ik denk dat we allebei zowel mijn moeder als ik dit in onze genen hebben dankzij hem. En hoewel dat vaak gezien wordt als eigenwijs ben ik trots op deze manier, hoe we het op ons eigen wijze doen. Hij maakte kinderspeelgoed: potloodjes houders, klimfiguren, auto’s echt van alles en nog wat. Het is jammer dat hij deze tijd niet meemaakt, het is helemaal hip op het moment en ik weet zeker dat nog meer mensen zijn werk gewaardeerd hadden. Sterker nog wat zouden mijn kindjes zijn speelgoed hebben gewaardeerd. Gelukkig hebben we nog een aantal mooie items, en dan vertel ik trots over “oude opa”. Hij stond op beurzen en markten samen met mijn oma, vol enthousiasme kon hij mensen vertellen over zijn speelgoed. Wat zou ik graag nog even één keer langs zijn kraam lopen.
Hij had een prachtig hout atelier in hun hoekhuis. Een slaapkamer waar de geur van hout EN sigaren je tegemoet kwam. Als ik mijn ogen dichtdoe sta ik er zo weer, alsof het gisteren was. Af en toe mocht je eens boven komen kijken en dan keek je altijd je ogen uit. Zaagsel, mooie machines en nieuwe ontwerpen. Een prachtige oude ladekast, die we met alle eer gebruiken in ons huidige atelier en overal overblijfselen van uitgezaagde diertjes. Deze kregen wij dan vaak mee naar huis voor in de openhaard (al haalden we er vaak nog wat mini diertjes of leuke vormen uit, creatief als dat we zelf waren).
En toen.. hij ontglipte ons. Een week lang lag hij nog in coma en hielden we hoop, hoop op herstel. Wij brachten hoe bizar ook die week in een huisje aan zee door. Het was zo dubbel, vreselijk verdrietig maar ook prachtig mooi. De avond dat we hoorden dat hij het helaas niet zou overleven hadden we voor ons huisje op het strand zeevonk. Och als ik er aan terug denk krijg ik weer blije kriebels. Nooit eerder heb ik zoiets bijzonders gezien van moeder natuur. We zagen het echt als een cadeautje van mijn opa.
Niet veel later werd het huis verkocht, moest de kamer leeg en werd het door de volgende bewoner helemaal opgeknapt tot slaapkamer, kantoor of misschien wel rommelhok. Het is gek dat iets wat zo vertrouwd en voor de geest te halen is er nu niet meer is. Wat ik heel fijn vond is dat ik de ruimtes uit hun huis nog “vol” heb gefilmd. Want eerlijk waar, hun huis was net een museum, en ik vond het een mooi ritueel om afscheid te nemen. Mijn oma lukte het thuis niet meer alleen en zei hun huisje gedag om verder te wonen in een verzorgingstehuis. Het was/is goed zo, maar alles is zo anders nu.
Mijn moeder kwam een poosje geleden aan met kleding van mijn opa. Heel vertrouwend een broek van ribstof. Je ziet hem er zo weer in lopen. Ze maakte er een prachtige slinger van, jeetje wat een idee mam. Precies waar wij voor staan en hoe denken over afscheid, koesteren en vieren. We vieren zijn leven, zijn creativiteit, zijn eigenwijsheid, zijn gezelligheid, zijn liefde en vooral zijn genen want die hebben wij geërfd.
De slinger maken wij persoonlijk voor jou en luisteren graag naar persoonlijke wensen. Kijk voor meer informatie naar onze herinneringenslinger